دلی نداشتم اّنهم که بود یار ببرد
کدام دل که نه اّن یار غمگسار ببرد
به نیم غمزه روان چو من هزار ربود
به یک کرشمه دل همچو من هزار ببرد
هزار نقش برانگیخت اّن نگار ظریف
که تا نقش دل زدستم اّن نگار ببرد
به یادگار دلی داشتم زحضرت دوست
ندانم از چه سبب دوست یادگار ببرد
اگر چه در دل مسکین من قرار گرفت
ولیکن از دل مسکین من قرار ببرد
به هوش بودم و با اختیار در همه کار
زمن به عشوه گری هوش واختیار ببرد
کنون نه جان ونه دل دارم ونه عقل ونه هوش
چو عقل وهوش ودل و جان که هر چهار ببرد |