ساقیا زآن شراب آتش خیز دمبدم بر وجودم آتش ریز
تااز آن آب تیز آتشبار آتش قلب من بگردد تیز
بی نشاط وطرب بخلوت غم چند بنشسته ایی الا برخیز
از قیامت قیامتی بنمای تاببینم که چیست رستاخیز
عشق بحر است وکشتی دلها غرق این لجهّ بلا انگیز
کوی عشق ای پسر بلاخیزاست گر بلی گفته ایی ازبلامگریز
دل به شیرین مده که خسروعمر برنشسته به توسن شبدیز
عشق شیرین نکرد فرق وبرید فرق فرهاد وپهلوی پرویز
کام دل ازعروس دهر مخواه که نخواهد ترا بغیر جهیز
از گریبان مرگ سربدرآر دست در دامن حیات آویز
خواهی ای قطره گر فنا نشوی خویش رادربقای بحر آمیز
من چو از خود فنای یار شدم ای عزیزان بحق یار عزیز
دوست بی من منست ومن همه دوست
نیستم من که هستیم همه اوست
جانهایی که کمتر رشد کرده اندوهنوز در تیرگی
دنیای بیرون به سر میبرند باید در خود فرو روند واز
ته دل یاری بطلبند.
(من از رگ گردن به شما نزدیکترم....)
در رده جانها خودت راکجا قرار می دهی؟