حکایت فالوده عارفان
<<علیان مجنون>> می گوید:
روزی به خانه دوستی رفتم٬او برایم فالوده اورد٬به او گفتم :
این فالوده عالمان است٬دوست داری فالوده عارفان را به تو یاد دهم؟
دوستم گفت اری!
گفتم: عسل صفا٬شکر وفا٬روغن رضا٬نشاسته یقین را
در دیگ تقوا بریز
اب خوف براّن بیفزا٬
با کفگیر عصمت مخلوط کن وبر اّتش محبت بپز٬
اّنگاه در ظرف فکرت بریز
وبا بادبزن حمد خنک کن
وبا قاشق استغفار بخور
اگه دوستی به مهمانی این وبلاگ اومد و تکه نخی برا پینه دوزی دلی با خودش هدیه اورد
تا برا جلب رضایت حضرت دوست همچون پرستویی سبکبال این دل شیدایی رو به اون قطب عالم امکان متصل نمود مرا بنده خودش کرده
شب وروزتون سبز
کار کردن٬مهمترین فعالیت انسان است.
بدون کار کردن٬
او باطل است
به هیچ کجا نمی رسد
وهیچ نقشی را ایفا نمی کند
کارکن
-------------
چه فقیر هستی وچه غنی
اگر زمانه به تو جفا کرده وبار سنگینی به دوشت گذارده ــ
کار کن
اگر خوشحالی ـــ بازهم کار کن
اگر سلامتی ات در خطر است ـــ چاره اش
کار کردن است
وقتی اعتمادت به همه چیز کم می شود
وقتی رویاهایت کمرنگ می شوند
وقتی امیدت در دلت خاموش می شود
چاره اش کار کردن است
بیکاری٬زمینه ساز شک وتردید است
کار٬چاره ساز تمامی مشکلات است
پس فراموش نکن ـــ کار کن وصمیمانه هم
کار کن