میخانه

ساکنم بردر میخانه که میخانه از اوست           میخورم باده که این باده وپیمانه ازاوست

گر بمسجد کشدم زاهد و دردیر کشیش           چه تفاوت کند این خانه وان خانه ازاوست

خویش وبیگانه اگر رحمت وزحمت دهدم           چه تفاوت کند این خانه وان خانه ازاوست

روزگاریست که درگوشه ویرانه دل                     کرده ام جای که این گوشه ویرانه از اوست

گرچه پروانه دلی سوخت زشمعی چه عجب        شمع ازاو محفل ازاو هستی پروانه از اوست

نـــیم ادم گراز از آّن دانه گندم نخورم                 من از او جنت ازاو خوردن ازاو دانه از اوست

سنگ زد عاقل اگر بر دل دیوانه ما                    سنگ از اوعاقل ازاو این دل دیوانه از اوست

گرچه جانانه دراین شهر بسی هست ولی          اوست جانانه من کاین همه جانانه اوست

کشتن نفس نه از همت مردانه اوست                بس کن ای عقل که این همت مردانه ازاوست